‘Mijn zoontje durft niet te logeren’, stond als kop bij de opvoedrubriek van de NRC. Opvoedrubrieken zijn herkenbaar en vaak een lust voor ouders om te lezen dat zij niet de enige zijn. Ik mis bij de adviezen soms de provocatief/humoristische inslag. Het is allemaal zóó serieus. Terwijl als er iets is waar kinderen vatbaar voor zijn, is het humor. Dus heb ik een eigen reactie geschreven.

Even een wetenschappelijke verwijzing. Een aantal onderzoeken pleiten al voor humor-interventies bij familie therapie. There are Psychological and emotional advantages of the effective use of humor in a therapeutic setting (Franzini, 2001; Goldin & Bordan, 1999; Jacobs, 2009; Maples et al., 2001) in Journal of familiy psycholtherapy geschreven door L Fox (2016).

Een andere betrouwbare bron: Mijn zoon van 12.
Reactie op mijn blog hieronder: ‘Da’s best slim mam, ik denk dat het kind tegen de moeder gaat zeggen dat ze moet opstappen. Zo had ik het nog niet beken maar het klopt!’

Een provocatieve benadering:
Je kunt eerst de rubriek lezen of gelijk naar onderen scrollen.

Mijn zoontje durft niet te logeren.

Ik zou pleiten voor totale acceptatie van het niet-willen-logeren. Daarbij kun je een humoristische-absurde oplossing opperen. Dit zorgt ervoor dat het kind zélf tegen de moeder gaat zeggen: 'nu wil ik logeren!'

Het probleem is dat wij als ouders iets van het kind willen. We willen voorkomen dat het bijvoorbeeld een angststoornis ontwikkeld. Dit is onze eigen angst, maar het kind voelt dat er iets 'moet'. Daarmee kan hij je ook manipuleren, door zich te verzetten tegen wat ‘moet’. Komen we daar los van, dan kunnen we provocatieve en humoristische methoden inzetten. Bijvoorbeeld:

Op school: Ga bij hem zitten, licht de juf in en zeg tegen je zoon: “Mama blijft bij jou zitten, naast je en doet de les mee. Je wilt niet dat ik wegga dus dan blijf ik de hele les.” Als je dit doet dan zegt je kind vanzelf: “mam, ga maar naar huis ik kan het alleen af.”

Logeren: Voorkomen dat hij gaat logeren. Zeg desnoods met een knipoog: “Nee joh dat moet je niet doen, dan moet ik je 's avonds weer ophalen en dan schaam je je weer.” Ontmoedig om te logeren en noem de nadelen op. Niet met verwijt, maar met acceptatie en warmte. Het komt vanzelf, maar bij hem duurt het wat langer.

Niet forceren, daar ben ik het mee eens, maar heulen met de vijandelijke gedachte is nog effectiever. De advocaat van de duivel spelen noemen we dat. Het is grappiger en je voorkomt dat je gemanipuleerd wordt.