Referentie Esther Bos
Zelfstandig coach (E4 coachen en creëren)
Esther Bos volgde in 2013/2014 de opleiding tot provocatief coach.
"U lijkt mij een vrij hopeloos geval. Nou zo voelde ik me tijdens de opleiding inderdaad geregeld. Een vrij hopeloos geval. Vanwege het geklooi met provocatief coachen en vanwege mijn eigen werksituatie. Gelukkig kan ik aan het eind van de opleiding zeggen, als in een klassiek sprookje, eind goed al goed en ze leefden nog lang en gelukkig. Althans ik heb geaccepteerd dat ik op sommige vlakken een vrij hopeloos geval ben. Bijvoorbeeld als het aankomt op beslissingen nemen. En het mooie van de provocatieve aanpak is, dat acceptatie ook een goede uitkomst kan zijn. Voor mij is dat een verfrissend inzicht, dat ontspanning geeft. Niet alleen voor mijn eigen leven, maar ook in de benadering van anderen.
Wat bij mij van de opleiding het meest blijft hangen is de boodschap dat we als therapeut of coach geen heiligen hoeven te zijn. We mogen ons vervelen, irriteren, verbazen, onze eigen (idiote) ideeën ventileren, experimenteren, in de rede vallen, gek doen. Kortom we hoeven ons niet langer meer normaler te gedragen dan onze cliënten doen. Tegelijkertijd laat de literatuur zien en de opleiding ervaren dat er wel degelijk een visie zit achter de provocatieve aanpak. Een coach of therapeut mag dan weer een beetje mens zijn met al zijn zwakten. Het is wel een mens met een goed hart, die onvoorwaardelijk gelooft in de kracht van cliënten. Een coach of therapeut met enorme mensenkennis die bijna in de huid van de cliënt zit (om hem vervolgens op de huid te zitten) en het lef heeft om het wereldbeeld van de cliënt tot een absurde karikatuur te vervormen en door te gaan als de cliënt veel liever wil stoppen en dat ook heel hard roept.
Humor is de belangrijkste genezingsbron die de provocatieve therapeut/coach inzet. “Als je mensen de waarheid wilt vertellen, maak ze dan aan het lachen. Anders houden ze hun oren dicht.” Aldus Puttjer en Schnierda. Veel spitsvondigheid is daarvoor niet nodig, je hoeft geen raskomiek te zijn. De realiteit is vaak al humoristisch genoeg. Farelly wijst op een uitspraak van Charlie Chaplin: “Van dichtbij gezien is het leven een tragedie, van een afstand een komedie.”
Een aantal ingrediënten waren bij mij al aanwezig: het naadje van de kous willen weten, de kunst om te horen wat de cliënt niet zegt in een kleine bijzin, een aarzeling of juist een te vlot verhaal. In zijn lichaamshouding of mimiek. De bevrijding is dat ik het nu allemaal niet meer zo gedragen met de wijsheid van een coach hoef te brengen. En YES, er mag gelachen worden (dat deed ik al, maar nu dus zonder“ohhhhh dat hoort toch eigenlijk niet….”). En ik blijf oefenen in het brutaler zijn, wat ik denk en voel ook zonder gêne in te zetten.
Lieve Adélka en Florian, bedankt voor alle inspiratie, voor jullie gedrevenheid en jullie inzet om ons dit allemaal tussen de oren te knopen en eigen te maken.
Lieve deelnemers, ik vind het tof met jullie. Bedankt voor jullie feedback. Vooral ook bedankt voor de oefensessies waardoor heel wat kosten op de sofa bij een “shrink” me bespaart zijn gebleven.
Okay ik twijfel nog steeds, maar dat ligt niet aan jullie aanpak (zie ook eerste alinea)."
