In het NRC van 5 oktober jl stond een dubbelinterview met Nancy McKinstry en Herna Verhagen. Over meer vrouwen aan de top en het hete hangijzer: het vrouwenquotum.
Al jaren ben ik een voorvechtster van het vrouwenquotum, ofwel discriminatie genaamd. Ik kon mij er dan ook niets bij voorstelen dat een topvrouw uit de hoger regionen van de politie een paar jaar geleden in de krant zei: ”Dat is het slechtste wat je kunt doen, een verplichting instellen dat je collega’s een vrouw moeten aannemen. Dan voel je je een excuustruus. Nee, vrouwen moeten uit zichzelf, op eigen kracht gekozen worden. Anders krijg je ook nog vrouwen die helemaal niet goed zijn in het management”.
Ik moet eigenlijk overgeven van die politieke correcte uitspraken van vrouwen:“ Wij willen om onze kwaliteiten aangenomen worden en anders niet” (pruil pruil)
Heel lang kwamen vrouwen niet aan de top. En dus konden ze niet laten zien dat ze ook goed zijn. Ze konden ook niet bouwen aan een gezamenlijke, diverse toekomst. Decennia lang hebben mannen elkaar goed voorgetrokken, dus nu is het onze beurt. Mannen denken ook vaak wat boeit het? Ze willen gewoon een goede man in hun team waarmee ze ook nog kunnen golfen. Overigens denken de mannen dit niet uit haat om vrouwen buiten te sluiten, dat geloof ik echt niet, maar gewoon uit gemakzucht.
Mannen zijn lui. Noem het energiemanagement. Daar zijn ze heel goed in. En dus moeten ze een handje geprikkeld worden. Daar zijn wij vrouwen doorgaans heel goed in. Een vrouwenquotum dus, prikkelt ze even om verder te kijken dan hun neus lang is. Die luiheid legt hun overigens geen windeieren. Dat is ook de reden dat ze het zo goed doen in de toppositie. Daar kunnen wij weer wat van leren.
Ergens in het artikel zegt Verhagen dat mannen meer ‘gebruik’ maken van de faciliteiten op het werk om de dingen rond te krijgen in het gezin. Vrij vertaald zie ik dat als meer kunnen delegeren, maar ook meer herkaderen.
Een potje golven met de accountmanagers zien mannen als business, een yogales met je collega is echter ‘me-time’ voor vrouwen. Daarbij denken vrouwen dat het geen werk is als ze voor hun ouders zorgen of hun kinderen ergens naar toe rijden. Mannen zien deze middag en avond gewoon als werk.
Dit geheim, meer activiteiten onder de noemer ‘werk’ schuiven, neem ik mee. Zo boekte ik een heerlijk hotel om te voor-overnachten in Heerlen (mama moet werken). En zat ik een dag er na met demente moeder (in werktijd) in een sterrenrestaurant. Overigens zat ik daar met man en zonen, die je doorgaans moet prikkelen om ook een keer wat met oma te doen. Want als ik dit niet doe, dan zullen zij uit zichzelf deze actie niet ondernemen. Laten we zeggen doordat ze zo goed aan energie management doen.
Een verkorte versie van deze column verscheen in het NRC 12/10/2019
