Waarom stress soms het beste is dat je kan overkomen
Reina in Ruste en het misverstand over stress
Ze wilde geen stress meer, ze was er klaar mee. Mijn cliente Reina wilde gewoon een beetje reine in ruste zijn.
En ik snap dat. Als alleenstaande moeder, geen universitaire zelfhulpjaren achter de kiezen, wél een stapel blauwe enveloppen op het aanrecht, dan klinkt “geen stress meer” als de oplossing.
Tot je doorhebt dat het vooral een veredelde kop-in-het-zand-strategie is.
“Geen stress?” zei ik, met gespeelde verbijstering. “Meid, jij hebt juist méér stress nodig!”
En toen zag ik haar knipperen. Geen paniek-knipperen, maar dat soort knipperen dat aankondigt: ik hoor iets wat ik nog niet eerder heb gehoord maar wat akelig veel waarheid bevat.
Stress is niet het probleem. Het is de boodschapper.
Ze dacht dat stress haar vijand was. De stressstopper moest aan. Maar het was juist de stress die haar hoofd onder het tapijt vandaan probeerde te trekken. Want wie géén stress voelt bij een deurwaarderbrief, die blijft lekker in bed liggen met chocola. Dus ik deed het haar voor, met veel theater zoals iedereen gewend is van mij.
Ik schoof papieren weg, dook onder een kussen, maakte genietgeluiden alsof ik op een wellnessretreat was met Tony Chocolonely en onze kat Idi.
“Heerlijk… geen stress. Geen verantwoordelijkheid. Geen actie.”
Ze gierde het uit.
En precies in die lach zat de kentering.
Ze snapte: stress is niet iets wat je moet elimineren. Het is iets wat je moet gebruiken.
En wat ik zo krachtig vond aan deze vrouw, laten we haar even Reina in Ruste blijven noemen, is dat ze niet de analysemodus indook. Geen “waar komt dit vandaan?” of “ik ben ooit eens gepest door een belastingambtenaar”.
Nee. Ze ging niet piekeren, ze ging doen.
Zonder analyse, toch inzicht. Zonder inzicht, toch actie.
Daar kunnen sommige hoogopgeleide piekeraars nog een puntje aan zuigen. Die blijven namelijk vaak hangen in het “eerst begrijpen, dan bewegen”-syndroom. En dan help ik natuurlijk graag mee:
“Oh, je wilt eerst snappen waarom je niks doet? Dan gaan we nu samen eens héél diep nadenken over hoe het komt dat jij niet in beweging kan komen, er moest een erge gebeurtenis aan ten grondslag liggen.
(En ondertussen worden de aanmaningen niet minder.)
Reina in Ruste werd ineens Reina in Actie.
Ze stapte naar de verhuurder. Vroeg of die huurverhoging even een toontje lager kon. En of er misschien wat gerepareerd kon worden aan het huis.
De verhuurder zei ja. Ze kreeg een nieuwe wasmachine. Haar huis wordt opgeknapt. En ze hoeft niet te verhuizen. Dit gebeurde dus niet ondanks de stress, maar dankzij.
De provocatieve les van vandaag?
Stress is geen kwaadaardige indringer. Het is een innerlijke coach met een toeter. Humor is geen afleiding, het is een katalysator.
En analyse is soms gewoon een dekmantel voor uitstelgedrag in nette taal.
Coachen met humor en provocatie is niet hard. Het is eerlijk.
En als het goed gaat, dan krijg je zo’n moment dat je samen met je cliënt ligt te schateren — omdat het ineens allemaal klopt, precies zoals het niet hoorde.
